Pięcioro młodych ludzi udaje się na weekendowy wypad za miasto. Trafiają do domku nad jeziorem, rzekomo należącego do ich znajomego, faktycznie opuszczonego lata temu i zaniedbanego. Już w chwilę po ich przyjeździe okazuje się, że otoczony gęstym lasem dom skrywa swoje tajemnice i z pewnością pozostawiony został nie bez przyczyny. Dobra zabawa zmienia się w koszmar...

Jak wiele filmów o podobnym opisie fabuły mieliśmy okazję już zobaczyć? To pytanie nie wymaga odpowiedzi. Co więc wyróżnia "Dom w głębi lasu" na tle gros pozostałych, masowo produkowanych horrorów? Świeżość, pomysł i ironia. Debiutancki film Drew Goddarda jest totalną zgrywą z oklepanej konwencji, reżyser śmieje się w twarz twórcom nią się posługującym. Samemu z gracją korzystając z wszelkich dostępnych schematów kina grozy, raz po raz wytyka ich wady i wręcz piętnuje rutynę w jaką owe filmy wpadły. Jednocześnie kompozycją kadrów, scenografią oraz klimatem pokazuje, że jest ogromnym fanem dobrego straszaka. Prezentuje przy tym coś zupełnie odmiennego, zaskakującego i przy okazji wciągającego.

Zatem gdzie tu i jakie konotacje z postapo? Istnieją, zapewniam, choć trzeba na nie poczekać. Film nie jest przesadnie długi, do tego świetnie poprowadzony i okraszony niebanalnym humorem, więc oczekiwanie nie dłuży się. Mało tego, Goddard potrafi zafundować widzowi niejedną niespodziankę, a synopsis z pierwszego akapitu odsłania tylko jedną z wielu stron jego filmu (zdradzenie więcej byłoby nie fair w stosunku do tych, którzy jeszcze nie mieli okazji go zobaczyć). Naprawdę warto się zapoznać.

Moja ocena: 6,5/10

© 2012 Zrecenzował Michał 'Veron' Tusz