< POSTKULTURA | << FILMY
Sucker Punch

Sucker Punch Sucker Punch
Produkcja Kanada, USA 2010
Reżyseria: Zack Snyder
Scenariusz: Zack Snyder, Steve Shibuya
Obsada: Emily Browning (Baby Doll), Abbie Cornish (Sweet Pea), Jena Malone (Rocket), Vanessa Hudgens (Blondie), Jamie Chung (Amber), Scott Glenn (Mędrzec) inni
Muzyka: Tyler Bates, Marius De Vries
Zdjęcia: Larry Fong
Czas: 110 min.

"Filmy tak rzadko są wielką sztuką, że jeśli nie potrafimy docenić wspaniałych śmieci, nie mamy zbyt wielu powodów, by w ogóle się nimi interesować." Przeczytałam gdzieś, kiedyś. I jeżeli przyjrzeć się dzisiejszym premierom, szybko można zauważyć, ile prawdy jest w tym zdaniu. Wszystko już było, w komediach romantycznych zmieniają się jedynie tła, w filmach akcji jedynie bronie, a w horrorach wygląd strachów i ilość krwi.

Jednak na każdym wysypisku znajdzie się dopieszczona perełka, a jeżeli potrafimy docenić wspaniałe śmieci... Będziemy czerpać więcej rozrywki z filmów. Już przed seansem powiedziałyśmy sobie z przyjaciółką dzielnie, grunt to dobre podejście do filmu. Nie oglądasz dramatu dla wybuchów ani filmów akcji dla głębokiego przekazu i treści. Do kina ściągnęły nas trailery z niesamowitymi efektami oraz swoistą epickością. Dlatego w tym rozmachu postanowiłyśmy nie spodziewać się głębokiej, "zwieszającej" psychologii czy realizmu bądź respektowania zasad fizyki. Do Sucker Punch większość ludzi może podejść jak właśnie do takiego kolejnego śmietka, wyplutego z gardzieli kinematografii. Z góry mogę stwierdzić, że wybrane przez nas podejście znacznie zwiększa poziom rozrywki czerpanej z filmu. Ba! Można wtedy zakończyć go miłym zaskoczeniem.

Fabuła przenosi nas gdzieś w lata 50. XX wieku, a początek historii poznajemy w sposób nader ciekawie "zmontowany". Jednak nie jest on nowością, bo lubujący się w komiksowych filmach szybko skojarzą go z początkiem Watchmen. I w sumie nic dziwnego, za oba odpowiedzialny jest w końcu Zack Snyder. Matka Babydoll, głównej bohaterki, umiera, pozostawiając swoje dwie córki z ojczymem. Ten od samego początku nie prezentuje dobrych intencji względem dziewczynek, co wzrasta do poziomu dramatycznego, gdy okazuje się, że matka przepisała cały spadek na swoje dwie córki. Późniejsze zdarzenia są wprost proporcjonalnie dramatyczne i szybkie. W ich wyniku Babydoll ląduje w szpitalu psychiatrycznym z wyrokiem lobotomii, która ma odbyć się za 5 dni. W momencie, kiedy widzimy obrzydliwe dłutko wiszące nad jej okiem, przenosimy się w zupełnie inny świat. Pojawia się również pytanie, na ile ten świat jest realny? I czy w ogóle możemy stawiać słowo "realny" obok filmów Snydera? Większość suchych opisów mówi o "wykreowaniu przez nią alternatywnego świata, do którego ucieka przed brutalną rzeczywistością" (cóż za obraza, brzmi niemal jak schematyczna Sala Samobójców). Ja natomiast po prostu zaproponuję zapiąć pasy, bo właśnie zaczyna się ostra jazda w podkręconym kontraście. Tym bardziej, że przedzierać się będziemy przez trzy warstwy rzeczywistości, między którymi granice są zatarte.

Sucker Punch Sucker Punch

ZdjÄ™cia klimatem przypominajÄ… poprzednie "snyderowskie" filmy. Jak już wspomniaÅ‚am, sÄ… mroczne z podkrÄ™conym kontrastem. BÄ…dź co bÄ…dź, byÅ‚ za nie odpowiedzialny Larry Fong, znany chociażby z 300, Hero czy Watchmen (tego ostatniego chyba najbardziej przypominajÄ…). MaÅ‚o tego, Snyder po raz kolejny udowodniÅ‚, że ciekawy wizualnie film zyskuje znacznie wiÄ™cej kolorów, gdy dorzucić do niego dobrÄ… muzykÄ™. Jako audiofilka mogÄ™ entuzjastycznie podskoczyć i zakrzyknąć, iż udźwiÄ™kowienie filmu jest RE-WE-LA-CYJ-NE, zarówno od strony muzycznej, jak i efektów. Znajdziemy tu wspaniale wkomponowane "Army of Me" Björk czy cover "Sweet Dreams", Å›piewany przez odtwórczyniÄ™ Babydoll - Emily Browning. Nietypowo, acz spektakularnie.

Sucker Punch Sucker Punch

Jeżeli zaś chodzi o grę aktorską, to tak jak filmy Snydera - co kto lubi. Jeśli komuś podobają się blondynki w dwóch kucykach i szkolnych mundurkach, z nieregulaminowo krótkimi spódniczkami, kataną na plecach i wiecznie cielęcym spojrzeniem - enjoy. Emily Borwing ma dość specyficzną urodę, jest śliczna jak... laleczka (Babydoll), aż do przesytu. Jednak talentem aktorskim, jak i pozostała czwórka, nie popisała się, a więcej emocji wzbudza gigantyczny samuraj z minigunem niż owe bohaterki po przejściach. Poza tym wszystkie dziewczyny mają fantastyczne kreacje i aż żałuję, że nie było więcej wolniejszych scen, w których mogłabym się im dokładniej przyjrzeć. Jednak zawsze pozostają mi artworki oraz plakaty. Naturalnie, możemy się po nich spodziewać supertrwałego makijażu i niezniszczalnej fryzury, rodem z reklamy jednej takiej legendarnej niemieckiej marki lakierów do włosów. Jak już też wspomniałam, za nic mają sobie prawa fizyki. Nie należy się też po nich spodziewać głębokich i złożonych charakterów.

Strona wizualna Sucker Punch jest jego absolutną i największą zaletą. Ten iście epicki rozmach sprawił, że znajdziemy tu wszystko, od trailerowych motywów z I Wojny Światowej, z napędzanymi parą zombie Niemcami, poprzeplatanych z sci-fi, klasycznym fantasy pełnym smoków czy klimatami rodem z japońskiego anime. Wszystko z rozmachem i beztroską dziecka, które dostało wielkie pudełko kredek we wszystkich kolorach.

© 2011 ZrecenzowaÅ‚a Marta 'Ati' Kucharska

< POSTKULTURA | << FILMY