Być Naczelnym, to jest życie!
Pomyślał Czytelnik skrycie
Bo Naczelny w schronie siedzi
Polityki tam nie kleci
Lecz Czytelnik rozgniewany
Rzuca nań obelgi, przywary
Tu Naczelny się nie lęka
Schron nie pęka
Choć linia metra cienka

Schron ten bowiem w metrze się znajduje
Od którego w postapów świecie aż się gotuje
Czym postapy? Czytelnik dawno wie
Bo śledzi bacznie schronową funpagę
Naczelnemu jednak łezka już się kręci
Gdyż Czytelnik jak bezmyślny pędzi
Ku niczemu bez refleksji,
Lub też z marną jej odmianą
Nie widzi choć przed oczyma,
Że apokalipsa ni grą, ni zabawą